சுதந்திரமே மேலானது....

 இந்த சம்பவம் கர்நாடகாவில் உள்ள கொம்பாரு சரணாலயத்தை ஒட்டியுள்ள ஓய்வு இல்லத்தில் நடந்தது.

ஒரு சிறுத்தை நாயைத் துரத்திக் கொண்டிருந்தது. நாய் ஜன்னல் வழியாக கழிப்பறைக்குள் நுழைந்தது. கழிப்பறை வெளியில் இருந்து மூடப்பட்டிருந்தது.

சிறுத்தை நாயின் பின்னால் நுழைந்தது, இரண்டும் கழிப்பறையில் சிக்கிக்கொண்டன. சிறுத்தையைப் பார்த்ததும் நாய் பீதியடைந்து ஒரு மூலையில் அமைதியாக அமர்ந்தது. அது குரைக்கக்கூடத் துணியவில்லை.

சிறுத்தை பசியுடன் இருந்து நாயைத் துரத்திக் கொண்டிருந்தாலும், அது நாயை சாப்பிடவில்லை. ஒரே பாய்ச்சலில் நாயைக் கிழித்து இரவு உணவு சாப்பிட்டிருக்கலாம்.

ஆனால் இரண்டு விலங்குகளும் கிட்டத்தட்ட பன்னிரண்டு மணி நேரம் வெவ்வேறு மூலைகளில் ஒன்றாக இருந்தன. இந்தப் பன்னிரண்டு மணி நேரத்தில், சிறுத்தையும் அமைதியாக இருந்தது.

வனத்துறையினர் சிறுத்தையின் மீது கவனம் செலுத்தி, ஒரு அமைதிப்படுத்தும் டார்ட்டைப் பயன்படுத்தி அதைப் பிடித்தனர்.

இப்போது கேள்வி என்னவென்றால், பசியுள்ள சிறுத்தை நாயைக் கிழித்து எறியாமல் இருப்பது ஏன்??

இந்த கேள்விக்கு வனவிலங்கு ஆராய்ச்சியாளர்கள் பதிலளித்தனர்: அவர்களின் கூற்றுப்படி, காட்டு விலங்குகள் அவற்றின் சுதந்திரத்திற்கு மிகவும் உணர்திறன் கொண்டவை. அவர்களின் சுதந்திரம் பறிக்கப்பட்டதை அவர்கள் உணர்ந்தவுடன், அவர்கள் ஆழ்ந்த துக்கத்தை உணர முடியும், அதனால் அவர்கள் தங்கள் பசியை மறக்க முடியும்.

வயிற்றுக்கு உணவளிக்கும் அவர்களின் இயல்பான உந்துதல் மங்கத் தொடங்குகிறது.

சுதந்திரமும் மகிழ்ச்சியும் இணைக்கப்பட்டுள்ளன. நாம் விரும்பும் வழியில் சிந்திக்கவும், செயல்படவும், வாழவும் சுதந்திரம் அவசியம்...

 மனிதர்களின் நிலைமையும் அவ்வாறே தான். சுரண்டுபவர்கள், ஆதிக்க சக்திகள் ஒன்றுமில்லாத சாதாரண ஜனங்களை, பலவீனமானவர்களைத் துரத்தும் போது ஓடி ஒளிகிறார்கள். எந்தவித எதிர்ப்பையும் காட்டுவதில்லை.

சுரண்டப்படுபவர்கள், தங்களுடைய சக்தி என்னவென்று தெரியாமல் தங்களது உரிமைகளை, சுதந்திரத்தை இழந்து ஒடுங்கிப் போய் நிற்கிறார்கள். தங்களை துரத்துகிறவர்களும் அதே சூழ்நிலையில் சிக்கி இருந்தால் கூட சுரண்டப்படுபவர்கள் உணர்வதில்லை. மனிதனின் பெருமை தன்மானத்தில் தான் இருக்கிறது. சுதந்திரத்தில் தான் இருக்கிறது என்பதை மனிதன் உணராத வரை ஓடி, ஓடி ஒளிந்து கொண்டே இருக்க வேண்டியதுதான்.